Hallo,
Bijna 3 jaar geleden heeft mijn vrouw een auto-ongeval gehad. De dader is echter doorgereden na het ongeval. Gelukkig aan de hand van enkele getuigen verklaringen en lakschade op onze auto is er dus geconstateerd dat ze dus echt een auto-ongeval heeft gehad. De dader is echter nooit getraceerd. Momenteel hebben we dus met het Waarborgfonds van doen. Ze hebben de aansprakelijkheid erkend en inmiddels zijn we bezig met een letselschadezaak hierin.
De zaak loopt nu inmiddels dus ook bijna 3 jaar waarvan we 1 jaar lang bezig zij geweest te bewijzen dat het ongeval echt voorgevallen is. Mijn vrouw heeft direct de dag van het ongeval klachten gekregen (pijn in de nek, hoofdpijn, concentratieproblemen, extreme vermoeidheid))en ook de huisarts hierover geconsulteerd. Deze hielden het op spierpijn van het ongeval. Een twee weken later werden de klachten erger en is zij weer naar de huisarts gegaan. Deze hield het op whiplash-achtige klachten en verwees haar door naar een neuroloog. Deze had echter verder geen aanvullingen hierop. Na korte tijd ontwikeklde ze angstaanvallen in de auto als ik reed. Antidepressiva was volgens onze huisarts de meest logische stap. Ze heeft haar paard moeten verkopen en al haar hobby's moeten opzeggen. Ze kan slechts korte tijd lezen en tv kijken. Ze kan geen auto meer rijden doordat ze het overzicht kwijt raakt op de weg.
Haar vermoeidheid draaide zich zo dat ze alleen wakker was als ik thuis was. Op aandringen van haar werkgever , die zijn duizendpoot miste, werd er toch een start gemaakt met werk op therapeutische basis ondanks de klachten die ze had. Dit ging echter helemaal fout (ze werd gewoon volwaardig ingezet een aangezien mijn vrouw helemaal opgaat in haar werk wou ze het proberen) en waren we terug bij af. In februari 2005 is zijn in behandeling gegaan bij een revalidatiecentrum. Dit heeft geleid dat ze beter om kan gaan met haar klachten, maar er is echter in dat jaar tijd dat de behandeling duurde, geen enkele verbetering opgetreden. Een neuropsychologisch onderzoek wees ook een aantal dingen uit wat betreft de cognitieve klachten die ze heeft. Ook het eindrapport was zeer duidelijk in haar klachten en lichte verbeteringen ten gevolge van het beter kunnen omgaan met klachten. Er is tevens een arbeidsgericht onnderzoek gedaan, om te kijken wat haar lichamelijke en cognitieve beperkingen zijn. Hier is een rapport uitgekomen met al haar beperkingen.
Het UWV achtte haar helaas in staat om gewoon 40 uur per week te werken en verklaarde haar dus gewoon arbeidsgeschikt. Terwijl ze niet eens normaal het huishouden kan runnen zonder hulp van mij, mijn moeder en haar eigen ouders die veel opvangen hier in huis. Ze is situationeel gehandicapt een heeft vele beperkingen. De enige reden dat ze niet afgekeurd is is dat ze op het tijdstip van het ongeval slecht 20 jaar was en ze dus het minimale jeugdloon voor haar leeftijd als salaris had. Wat dus maakt dat ze nu dus in een fysiek beroep in een fabriek evenveel zou verdienen en ze dus, het zij wel met een lijst (lichamelijke) beperkingen en dus arbeidsgehandicapt, voor 40 uur aan het werk zou kunnen volgens UWV. Een bezwaar heeft hier echter geen verschil in gemaakt en daarbij vonden ze dat als ze voor een kind kan zorgen dat ze ook 40 uur kon werken.
Ze is echter al een jaar bezig met een reïntergratiebureau die haar dus niet aan het werk kreeg met haar beperkingen en klachten. Tevens het CWI krijgt haar met deze beperkingen niet aan het werk. Haar WW uitkering is afgelopen 1 april afgelopen en nu heeft zij dus geen inkomen meer.
Nu zijn we dus verwikkeld in een letselschade zaak. Hierin deelden ze ons mede dat ze de uitspraak van UWV overnemen en dus aannemen dat ze gewoon kan werken. Nu zijn we bezig met het CWI en het Reïntergratiebureau om aan te tonen dat ze niet kan werken. Het waarborgfonds en de rechtsbijstand die haar zaak behandeld willen nu komen met een afkoopvoorstel. Waar moeten we op letten?! Wat zijn dingen om aan te geven? Wat zijn dingen die we zeker moeten vragen en doen??
Vriendelijke groet
Gerard